Aranżowanie prezbiterium zawsze powinno być ukierunkowane na liturgię, której celebrowanie jest istotą gromadzenia się wspólnoty. Kościół pw. Matki Bożej z La Salette funkcjonuje od lat, stąd pewne rozwiązania są już utrwalone. Umiejscowienie ołtarza, ambony, czy miejsca przewodniczenia jest już sprawdzone i nie wymaga zmian. Pozostaje strona wizualna, sposób przedstawienia treści i warstwa symboliczna, stworzenie nastroju Sacrum – jako próba skupienia uwagi wiernych na Ofierze Chrystusa, w połączeniu z wyeksponowaniem patronki kościoła. Zadanie trudne, ale i wdzięczne, bo całe objawienie z La Salette jest nakierowane na Pana Jezusa, tak naprawdę On jest w jego centrum.
Krzyż, symbol naszego odkupienia, który Maryja ma na piersi gdy ukazuje się dzieciom, jest w tym projekcie powiększony i przeniesiony do centralnej części ściany prezbiteryjnej. Zgodnie z treścią objawień, to Chrystus jest źródłem światła, które rozświetla samą postać Matki Bożej, dlatego też światło (wydobywające się zza krzyża) jest bardzo istotną częścią projektu.
Wrażenie rozprzestrzeniania się światła mają wzmacniać promienie (wykonane z mosiądzu – kolor złoty, symbolizujący boskość, chwałę, doskonałość), które wyznaczają kierunek działania Bożego.
Elementy z onyxu (półtransparentny kamień również z akcentami barwy złotej) symbolizują emanację Łaski Bożej, Miłości, czy Miłosierdzia (czas objawień – to Godzina Miłosierdzia). Im bliżej Chrystusa tym więcej tych elementów – tak jak w życiu, im bliżej Boga, tym więcej jesteśmy w stanie tych Łask Bożych przyjąć.
Na naszej drodze zmagamy się z grzechem, zniewoleniem, ale nie jesteśmy sami. Miłość Boża jest zawsze z nami. Symbolem tej naszej drogi, drogi cierpienia jest wieniec składający się z łańcucha i róż (ten sam, który znamy z objawień – na szacie Maryi, a tu w przestrzeni wokół krzyża).
Poniżej promieni umieszczona jest mozaika. To symbol działania w nas Bożej Łaski i jej różnorodności. Mozaika składa się z drobnych elementów, które błyszczą, odbijają światło w sposób różny, w zależności od pory dnia, pogody, rodzaju oświetlenia.
W dolnej części kompozycji dominuje barwa zielona (marmur) – kolor życia, nadziei, odrodzenia, raju, ale też działania Ducha Świętego.
Z tego samego kamienia (w połączeniu z jasnym marmurem)wykonany jest ołtarz – centrum liturgii. Forma dość prosta, aby dobrze kontrastowała z dynamicznymi elementami ściany głównej. Z nieco bardziej ozdobnymi świecznikami stanowić ma najbardziej dostojny punkt prezbiterium. Jego dopełnieniem ma być też forma ambony i chrzcielnicy.
Po prawej stronie – scena objawienia. Nieco z boku, tak jak w La Salette. Maryja nie stawia siebie na pierwszym miejscu… Figura Pięknej Pani na wysokim cokole z łamanych płyt kamiennych – nawiązanie do miejsca skalistego i górzystego. Sam kształt cokołu jest również przedłużeniem sukni Maryi. Z prawej strony wyobrażenia dzieci – Maksymina i Melanii w formie półprzestrzennej rzeźby z brązu. Obok kłosy zbóż, psujących się kruszących, obracających w proch, co jest konsekwencją ludzkiego postępowania.
W kontraście do tych kłosów są kłosy pełne życia, dynamiki, świeżości występujące jako symbol eucharystyczny w tabernakulum. Światło w drzwiach odbite w polerowanej powierzchni brązu w połączeniu z czerwoną lampką wieczną przypomina nam o stałej obecności Bożej w Najświętszym Sakramencie. Ekspresja formy tabernakulum ma też być zapowiedzią Zmartwychwstania i nadziei życia wiecznego.
Całość projektu w założeniu ma być intuicyjnie czytelna dla każdego wiernego, zarówno parafianina, jak i przybysza, nawet jeśli coś pozostanie nie do końca zrozumiane. Ma jednak zachęcać do zbliżenia się do ołtarza i zaczerpnięcia ze źródła, którym jest Eucharystia.
Realizacja projektu
